Achter gesloten muren…
Hier ben ik weer , ja soms lukt het me niet doordat ik op verplaatsing aan het werk ben of in atelier om een blog te schrijven en ik schrijf meestal als het allemaal wat veel wordt. Zodat ik kan ventileren dit is eigenlijk een soort therapie . Klonk in het begin voor me heel raar als men me zei .. schrijf alles van je af gaat je goed doen. Maar inderdaad is echt zo dan weegt de rugzak die we allemaal meedragen beetje bij beetje lichter.Eerlijk gezegd kan ik het iedereen aanraden. En schrijven niet in het bloed zitten hoor. Laat gewoon je hart en je gevoel spreken en je hoeft het niet perse te delen met anderen zoals ik dat doen. Je kan het gerust voor jezelf houden. Ook dan kan dit helpen ik zou zeggen niet twijfelen en probeer het eens.. Je hebt er niks bij te verliezen toch?
Soms kom ik met hele aangrijpende verhalen en gebeurtenissen in contact ook deze die ik vandaag ga delen met jullie heeft me enorm aangegrepen.Via telefoon kwam de vraag voor een afdruk te maken op verplaatsing. Een oudere dame belde me en vroeg me een afdruk te komen nemen van haar en haar zoon. Normaal ga ik enkel op verplaatsing als mensen niet mobiel zijn of ziek. Maar deze aanvraag was heel anders..
De dame had 1 zoon en ze wilde echt dat ik ter plaatste kwam ze zou me achteraf wel uitleggen wat en hoe… Dus zo gezegd zo gedaan ik reed de dag van de afspraak richting Vlaams Brabant en kwam aan bij een enorm groot huis . Ik dacht dat ik verkeerd was want ik en gps niet bepaald een goede combinatie . Ik belde dan toch aan aan het adres dat ik doorgekregen had . Een dame van een jaar of 70 deed de deur open: Ik liep door naar de woonkamer en daar zat een grote knappe man van een jaar of 40 . De man begroette me heel vriendelijk en vertelde me waarom ik tot daar moest komen en ze niet ter plaatste konden komen. Meneer had de toestemming gekregen van de instelling om op weekend te gaan bij zijn mama en daar die tijd maar beperkt is konden ze niet bij me geraken. Wat ik uiteraard ook wel begreep.
Meneer was altijd succesvol geweest en had een eigen zaak gehad en had een dochter die hij niet meer zag. Door verkeerde beslissingen te hebben genomen en een vechtscheiding werd het meneer allemaal teveel en geraakte in een depressie en ging op zoek naar hulp. Hij vertoefde nu al enkele jaren in een instelling en als hij weg mocht was zijn mama zijn steun en toeverlaat. De mama was een aangename dame lief zacht die haar zoon door dik en dun steunde. Toen ik vroeg waarom ze zo graag een afdruk wenste van haar en haar zoon . Zei ze me Cynthia ik ben helemaal alleen in dit grote huis en zonder men zoon is het hier zo leeg en tot hij genezen is heb ik dan toch een deeltje van hem in huis.
De man had nog een lange periode te gaan maar hij was zo positief ingesteld dat ik ervan overtuigd ben dat hij als nieuwe mens aan zijn toekomst kan starten.Ik maakte een heel apart stuk … en de dag dat het klaar was en mevrouw het kwam ophalen kreeg ik een doosje pralines en zei ze merci schatteke nu is men zoon ook een beetje thuis .
De reden dat ik dit jullie wilde vertellen is dat we nooit weten wat er soms afspeelt achter gesloten muren. En dat iedereen zo zijn reden heeft om bepaalde dingen te doen om welke reden dan ook . En we staan er soms gewoon niet bij stil ..
Xjes
Hyacintha
